این کتاب زندگینامه و خاطرات شهید ابراهیم هادی است.

این کتاب کتابی بسیار پر معنایی است توصیه می کنم حتما آن را بخوانید.

قسمتی از کتاب سلام بر ابراهیم

  ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻧﻔﺲ   

   ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﺪﻓﻲ ﺟﺰ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺪﺍﺷﺖ .ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﻦ ﺑﭽ ﻪﻫﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﺑﻮﺩ . ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣ ﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ 17  ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ  ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ ﺭﺍ ﺁﺏ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﻨﻨﺪ .ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪ، ﭘﺎﭼﻪ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻮﻝ ﻛﺮﺩﻥ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻫﺎ، ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩ .

***  

ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺯ ﻩﻫﺎﻱ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩ.ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﻴﺘﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻡ  .ﺩﻭ ﺗﺎ ﻛﺎﺭﺗﻦ ﺑﺰﺭگ ﺭﻭﻱ ﺩﻭﺷﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻠﻮﻱ ﻳﻚ ﻣﻐﺎﺯﻩ،ﻛﺎﺭﺗ ﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ.    ﻭﻗﺘﻲ ﻛﺎﺭ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣ ﻲﻛﺮﺩﻡ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ .ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :"ﺁﻗﺎ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺯﺷﺘﻪ، ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺭﺑﺮﻫﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﻤﺎ!" : ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ   "ﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﻋﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻴﻜﺎﺭﻱ ﻋﻴﺒﻪ، ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣ ﻲﺩﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺑﻪ ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻲ ﺷﻢ  ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭﺟﻠﻮﻱ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺭﻭ ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ" .

ﮔﻔﺘﻢ :". ﻭﻟﻲ ﺍﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭﻱ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ، ﺗﻮ ﺭﻭ ﺧﻴﻠ ﻲﻫﺎ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ"    ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭﮔﻔﺖ :" . ﺍﻱ ﺑﺎﺑﺎ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﮔﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﻳﺪ ﺧﻮﺷﺶ ﺑﻴﺎﺩ ، ﻧﻪ ﻣﺮﺩﻡ"

***   

ﻋﺼﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍﻩ ﻣ ﻲﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ ﻲﻛﺮﺩﻳﻢ، ﺟﻠﻮﻱ ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﭽ ﻪﻫﺎﻱ ﻛﻢ ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺯﻱ ﺑﻮﺩﻥ .ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﺎ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺗﻮپ ﺭﺍ ﺷﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻮپ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺭﺩ .ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺳﺮﺥ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .   ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﺭ ﻫﺴﺘﻦ، ﺗﺎ ﻳﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﺘﻚ ﻧﺨﻮﺭﻥ .   ﺍﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﺗﻮﻱ ﺳﺎﻙ ﺩﺳﺘﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﻳﻚ ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ ﮔﺮﺩﻭ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :"ﺑﻴﺎﻳﻦ ﮔﺮﺩﻭﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻦ ﺑﭽ ﻪﻫﺎ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻴﻦ !"ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ ﺭﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ  . ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻳﻢ. ﺗﻮﻱ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ :"؟ ﺩﺍﺵ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ!" ﮔﻔﺖ :"ﺑﻨﺪ ﻩﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ،ﺍﺯ ﻗﺼﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻥ"ﺍﻣﺎ ﻣﻦ  ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻗﺒﻠﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩ . ﻣﻲﺩﻭﻧﺴﺘﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﺰﺭگ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ .

*** 

  ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻭﺭﺯﺵ ، ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ .ﺳﺮﻳﻊ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:   "ﭼﻪ ﻋﺠﺐ؟ ﺍﻳﻨﻄﺮﻓﺎ ﺍﻭﻣﺪﻱ": ﻳﻚ ﻣﺠﻠﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ .ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺎﻻ ﻭ ﮔﻔﺖ"! ﺍﻛﺒﺮ ﻋﻜﺴﺖ ﺭﻭ ﭼﺎپ ﻛﺮﺩﻥ"  ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎﻝ ﺩﺭ ﻣ ﻲﺁﻭﺭﺩﻡ، ﺳﺮﻳﻊ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺟﻠﻮ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﺠﻠﻪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ :"! ﻳﻪ ﺷﺮﻁ ﺩﺍﺭﻩ" ﮔﻔﺘﻢ :"ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮﻝ" ﮔﻔﺖ :"ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻲﻛﻨﻲ ؟"    ﮔﻔﺘﻢ :"ﺁﺭﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﻗﺒﻮﻝ"ﺩﺍﺧﻞ ﻳﻚ ﺻﻔﺤﻪ ﻋﻜﺲ ﻗﺪﻱ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺵ  .ﻣﺠﻠﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ . ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ))ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺟﺪﻳﺪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ((ﻭ ﻛﻠﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.    ﺁﻣﺪﻡ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻜﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺘﻦ ﺁﻥ ﺻﻔﺤﻪ ﺭﻭ ﺧﻮﻧﺪﻡ .ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﺠﻠﻪ ﺭﻭ ﻭﺭﻕ ﺯﺩﻡ .ﺑﻌﺪ ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ : "ﺩﻣﺖ ﮔﺮﻡ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺟﻮﻥ، ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﺮﺩﻱ، ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺷﺮﻃﺖ ﭼﻲ ﺑﻮﺩ؟"  ﺁﺭﻭﻡ ﮔﻔﺖ :"ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﻳﮕﻪ ؟" ﮔﻔﺘﻢ :"ﺁﺭﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﮕﻮ" : ، ﻛﻤﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ"! ﺩﻳﮕﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﻧﺮﻭ" ﺧﻮﺷﻜﻢ ﺯﺩ .ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ :"ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ، ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻄﺮﺡ ﻣ ﻲﺷﻢ ؟ ﺩﻳﮕﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻱ ﻧﻜﻨﻢ؟ !" ﮔﻔﺖ :"ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﻧﻜﻨﻲ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭﻱ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺣﺮﻓﻪﺍﻱ ﻧﺮﻭ"ﭼﺮﺍ .ﮔﻔﺘﻢ :   ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺠﻠﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ  .ﻋﻜﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :" ﺍﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﺭﻧﮕﻲ ﺭﻭ ﺑﺒﻴﻦ، ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻋﻜﺲ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺷﻮﺭﺕ ﻭﺭﺯﺷﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘ ﻪﺍﻧﺪ .ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻠﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ، ﺩﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻦ ﻳﺎ ﺑﺒﻴﻨﻦ."    ﺑﻌﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:"ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﺎﻫﺎﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ، ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺭﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﭽﻪ ﻣﺴﺠﺪﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺭﻭ ﻣﻲﺯﻧﻢ . ﻗﻮﻱ ﺑﻜﻦ ، ﺑﻌﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻭﺭﺯﺵ ﺣﺮﻓﻪﺍﻱ ﺑﺮﻭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﺩ ."  
   ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﻛﻠﻲ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ  .    ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻋﻮﺍﻣﺎﻧﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻮﺩ .ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻡ، ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﻣﺴﺠﺪﻱ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﺧﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻭﺭﺯﺵ ﺣﺮﻓﻪﺍﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻮ ﺯﺩﮔﻲ ﻭ ...ﺣﺘﻲ ﻧﻤﺎﺯﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ.